Durf jij te vertrouwen?

Hallo lief mens,

Deze vraag stel ik mezelf regelmatig: durf ik te vertrouwen?
Durf ik te vertrouwen in de loop van het leven? Durf ik te vertrouwen op mijn lichaam? Durf ik te vertrouwen op mezelf?
En wie is dan die zelf?

In dit schrijven neem ik je mee in de natuurlijke fasen van vertrouwen die zich in ieders leven voordoen.
Dat doe ik aan de hand van mijn eigen levenservaringen.

Dit is mijn verhaal:

Toen ik klein was, als baby en peuter vertrouwde ik volkomen op mijn ouders. Dat moest ook wel want ik was van hen afhankelijk met alles waar ik mee bezig was: Eten, bewegen, ontdekken, dingen leren door ze na te bootsen. Ik herinner me nog van die tijd dat ik wel heel erg moest wennen hier op aarde. Dat ik soms heimwee had naar waar ik vandaan kwam. Maar ja, ik ben hier nu eenmaal en ik wil er ook het beste van maken, wat dat dan ook zou zijn. Zo’n soort gevoel had ik. Dus ging ik vrolijk verder met groeien en ontdekken. Ik vertrouwde nog steeds heel erg op mijn ouders: ging er vanuit dat zij met hun ervaring op aarde het beste met me voorhadden.

In de loop van de tijd, toen ik ouder werd, vroeg ik me steeds vaker af in welke wereld ik beland was. Wat zeggen al die mensen om mij heen vreemde dingen eigenlijk, terwijl ik voel dat ze iets heel anders ervaren.
Ik begon aan mezelf te twijfelen.
Hier klopt iets niet dacht ik vaak! Ik trok daarmee de conclusie dat er waarschijnlijk aan mij iets niet klopte.
Ik begon me terug te trekken.
Werd een verlegen, aangepast meisje.

In de loop van de tijd leerde ik door school en sporten toch wat meer op mezelf te vertrouwen. Mijn aangeleerde zelf, die zich netjes gedroeg en goed kon leren en sporten kreeg meer vertrouwen in zichzelf. Ik ontwikkelde me in mijn leven door studies en ervaringen en mijn zelfvertrouwen groeide. Ik ging aan het werk als fysiotherapeute en had veel plezier in het werken met mensen.

Ik werd zwanger van onze oudste en toen gebeurde het:
Op het moment dat ik haar zag en in mijn armen sloot werd er bij mij iets getriggerd. Iets waar ik pas nu de volle impact van kan zien. Onze dochter opende bij mij een zachte, intuïtieve kracht.  Een kracht die ik altijd al bij me had gehad, maar in de loop van mijn leven wat was vergeten.

Die kracht voelt als vertrouwen. Een diep vertrouwen in iets groters dan mezelf ….

In de loop van mijn leven na haar geboorte ben ik meer die zachte kracht gaan volgen. Opleidingen volgen die die zachte kracht stimuleerden in mij. Die me lieten voelen dat ik niet gek was vroeger.
Voelen wat belangrijk voor me was.
Voelen wat mijn lichaam nodig had en me vertelde.
Voelen wat er nodig was voor de mensen om me heen en mijn klanten.
Voelen en luisteren naar die intuïtieve stem.
Die stem die me steeds weer duidelijk maakt:
Ga je in je aangeleerde angst zitten of ga je voor vertrouwen in iets groters dan jezelf?

Die keus heb ik ieder moment:
Ga ik in mijn angst zitten of ga ik voor vertrouwen ?

Ja, ik durf steeds meer te vertrouwen. Natuurlijk zit ik ook nog regelmatig in angst. Maar ik herinner me er zelf steeds weer aan: dit is aangeleerde angst. Ik mag vertrouwen en stel me open. Dat is eigenlijk het enigste wat ik hoef te doen: Me open stellen voor mijn intuïtieve zachte kracht, voor iets groters dan mijn kleine ikje. En dan? Dan loopt mijn leven relaxter, voel ik minder stress en lopen de sessies met de mensen die bij me komen wonderlijk vanzelfsprekend. En zelfs al gebeuren er heftige dingen in mijn omgeving, dan nog heb ik de keus: angst of vertrouwen ?

De natuurlijke fasen in vertrouwen:

• Eerst vertrouw je op je ouders
• Dan ga je steeds meer op jezelf vertrouwen.
• Vervolgens vertrouw je op je intuïtie, iets groters dan jezelf

Herken jij iets in mijn verhaal?

Is er iets in jouw leven wat je wellicht heel erg in de angst heeft gegooid?
Of iets wat je heel erg heeft geopend voor jouw intuïtie?

Ik hoor het graag!

Liefdevolle groet,

Anna